რომ შემეძლოს, ჯაჭვის პერანგს ჩაგაცმევდი,
უღრუბლო ცას მუზარადად დაგხურავდი,
ჩემს სიცოცხლეს უყორყმანოდ შეგწირავდი,
ერთხელაც არ დამცდებოდა სამდურავი.
რადგან ქვეყნად სიცოცხლისთვის გავჩენილვართ,
სიკვდილისკენ მივაბიჯებთ ყველა მაინც
და თუ ჩემს გულს, მსხვერპლად შენად შევწირავდი,
უკვდავებას ვიპოვიდი მხოლოდ ამით.
შენ დედა ხარ, სანატრელი თვალსაჩინო,
მშობელი ხარ, საფიცარი, სათაყვანო,
ნეტავ შევძლო, ჭრილობები მოგიშუშო
და დიდების კვარცხლბეკზედაც აგიყვანო.
რით გიშველო დღემდე ათას ჭირნახულო,
უმწეო ვარ, ხმალი ფუჭად დანალეწი.
იმედი ვარ, მომავალი გაზაფხულის,
შენი ვაზის რძიანი და თითო ლერწი.
ფიქრი ჩემი-ნაკადულის თეთრი ბწკარი,
გული ჩემი-მშობელ მიწის ერთი ფესვი
და მამული ჩემთვის მართლა საფიცარი,
მისთვის სანთლად დაღვენთილი ჩემი ლექსი
ფიქრია ბეღელაძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий