среда, 17 апреля 2019 г.

ფიქრი ვარ



                                 ნუღარ დაფიქრდები, ნუ ამიტირდები,
                                ნუღარ განმიახლებ  იარას,
                               მარტოკა ფიქრი ვარ, ვერას დაგპირდები,
                               ფიქრი ვარ, იმედი კი არა.
                                                სუნთქვაც ვარ ფერადი გაზაფხულის,
                                                ზღაპრებში ფერიად წასული,
                                                მთესველი სიკეთის, სიყვარულის,
                                               ცრემლის და მოლოდინის ასული.
                            შენც ცრემლით ნუ მატყვევებ, ნუ ამიტირდები,
                          ნუღარ განმიახლებ იარას,
                          ცრემლსა და მოლოდინს მე ვერ დაგპირდები,
                          ფიქრი ვარ, იმედი კი არა!
                                                 
                                                             ფიქრია ბეღელაძე

ისევ გნარტობ



                          ისევ გნატრობ,  სულში როგორ აცივდა,
                         გულში ფიქრის სუსხიანი თოვლია.
                          იქნებ გულიც ფიქრის დარად გაცივდა,
                        ზღვის მიჯნურად მაინც რჩება თოლია.
                                                           გაითოშა ისევ ჩემი სარკმელი,
                                                          სულში მწველი ხანძარი და ნისლია.
                                                         ისევ გნატრობ...ვერ დავმალე სათქმელი,
                                                        ეულ ფიქრის, „მუზის“ პარაკლისია!.....
                                                                                        ფიქრია ბეღელაძე

რატომ მიმატოვე



                          მე შენთვის დავკრიფე თეთრი გვირილები
                         და ცელქ დილის ნიავს სუნთქვა ჩავაბარე,
                         შენთვის დაწერილი ვრცელი წერილებით
                        ისევ მენატრები,  ჩუმად დავაბარე.
                                       იქნებ არ მოვიდა, უგზოდ დაიკარგა,
                                      ჩემგან თქმული სიტყვა მან სხვას დააბარა,
                                      ის კეკლუცი სიოც ხევში ჩაიკარგა
                                      ჩვენ კი მიგვატოვა სევდის ანაბარა.
                    ჩემგან დაკრეფილ იმ თეთრ გვირილებსაც
                    ლოდინად დააჭკნობს ჩემი სიმარტოვე,
                   მერე ყალბ ღიმილით უხმოდ გაგვეცლება,
                    ფიქრიც, უსაშველო, მარტო მიგვატოვებს.
                                        და ასევ დაღლილი ფიქრი მარტოსული
                                       თეთრ თოვლად დაგვათოვს, გულებს გაგვიყინავს.
                                      კვლავ გაგვახსენდება ის შორი წარსული
                                      სახელებს რომ ვაწერდით ყინვით დამზრალ მინას.
                                                    ხელში ჩამაკვდება თეთრი გვირილები,
                                                   სულში გახელებით იყეფს სიმარტოვე,
                                                   ჩვენ კი, ცხოვრებისგან უღვთოდ დაღლილები,
                                                   ფიქრით ვსაყვედურობთ : რატომ მიმატოვე...

                                                                            ფიქრია ბეღელაძე

ისევ მოგწერ




                             ისევ  მოგწერ...უსაშველო ტკივილად,
                              სულში ყვავის ეკლიანი ვარდები.
                            ისევ მოგწერ....თორემ მუზის კივილად,
                             გაგიჟებით მე ერთს შემიყვარდები.
                                                 აყვავდება სულში თეთრი შროშანი,
                                                საპატარძლოს მორთულს როგორ მიაგავს,
                                                დარდით კვდება სევდიანი მგოსანი,
                                                 წაუღია ვერაგ ფიქრთა ნიაღვარს.
                         საით მიაქვს, როგორ ევნო, ეწამა
                         ბრაზიანად ქუხს ცხოვრება მდინარე.
                       თუ სიცოცხლემ გაირბინა ერთ წამად,
                       გაღვიძებას ვერ მოასწრებს მძინარე.
                                                 ამად მოგწერ.... უსაშველოდ ტკივილად,
                                                 მწველ   ფიქრებში თავს ამაოდ ვიკარგავ.....
                                                 ჩემს სიყვარულს, მოსულს მუზის კივილად,
                                                 ვარსკვლავებით ცაზე ამოგიქარგავ
   
                                                                 ფიქრია ბეღელაძე
                            

пятница, 12 апреля 2019 г.

მამულის მიწას, ცხინვალის ზეცას, ცრემლებით სველი თალხები ეცვა......



                 ყორნებიც ტიროდნენ ვაჟკაცთა გვამებთან,
                  თითქოს ამ ცრემლებით დაიბნა ავსული.
                 დიდი და პატარა ლოცვად დგას ხატებთან,
                  რადგან განმეორდა შავ-ბნელი წარსული.
                               ვეღარ მოისვენეს ცოდვილმა სულებმა,
                               მშვიდობის პირისპირ აღმართეს მახვილი.
                              სიცოცხლის ტრფიალით ავსილმა გულებმა,
                              მიწას დაუტოვეს სისხლი და სამხილი.
        ანთილი სანთლებად დიადი ტაძრები,
        უფლის სიდიადის რწმენით ავსებულა,
        ზეცამდე აღწევენ იმედის ზარები
         თვით უფლის ცრემლებით თასი ავსებულა.
                                    ყორნებიც ტიროდნენ ვაჟკაცთა გვამებთან,
                                   დღეს ლოცვით ჩვენ იქნებ განვდევნოთ ავსული.
                                    ხსნის ყველა გზა მაინც მიგვიყვანს ტაძრებთან,
                                    ღმერთმა არ ინებოს, დაბრუნდეს წარსული.

                                                                     ფიქრია ბეღელაძე

მენატრება



          თითქოს მდუმარენი მთები შევერცხლილან
          დღეები ანთებულან კელაპტრებად.
         მერცხლები,მაკრატელა  მერცხლები გაფრენილან
         დღეს მისი ჭიკჭიკი მენატრება
                 ჩუმად ჩურჩულებენ, კვნესიან დღეები
                 ოქტომბრის ნიავი ხეს მძლავრად შეარხევს,
                მრისხანე ქარიშხალსაც ამაყად შეებით
                იგი ხომ დაუნდობლად გაძარცვავს ყველა ხეს.
 ნაძარცვი ფოთლებით, მღელვარე წამებით
წავა შემოდგომა,მზეს ოქროდ დაადნობს
მიწის საიდუმლოს წაიღებს ნიავი
წაიღებს და ზეცის სილურჯეს გაანდობს.
                 მერე დაბრუნდება ისევ უფლის ნებით
                და დღეებს კვლავ აანთებს კელაპტრებად,
                ისევ შორეული მოვა შემოდგომა
                მე რომ ოქტომბერშიც მენატრება
                     
                                        ფიქრია ბეღელაძე

четверг, 11 апреля 2019 г.

სულის სამრეკლო



       სულის სამრეკლოს რეკავენ ზარებს,
   რა დიადია ეს წამი ახლა,
   დღეს გააღებენ ამ ტაძრის კარებს,
  წირვა-ლოცვაში ვინ იცის დაღლა?!
                სუნთქავს სოფელი ახალი სისხლით
                მის მაჯისცემას ითვლის ყოველი.
                სევდის კაეშანს აქვს წონა მისხლის,
                რადგან უწმინდეს წამებს მოველი.
  წმინდა გიორგის მადლით ნათელი
 კედლების მიღმა დარდს მალავს ულევს.
  ლოცვად დამდგარი იწვის სანთელი
   სიო უფანტავს საკმევლის სურნელს.
              წმინდა გიორგის გფარავდეთ მადლი,
             ამ სოფელს უფლის დიდი წყალობა,
              ღვთისმშობლის ლოცვით, რწმენით და ძალით
               მუდამ ისმოდეს ტკბილი გალობა!

                                   ფიქრია ბეღელაძე

„კაცთა შორის სათნოება“


   ამონაწერი დღიურიდან
                               
                         ღვთისმშობლის წილხვედრიაო საქართველო...
        მართლაც რომ ღვთისმშობლის მადლიანი კალთა იფარავს საქართველოს განსაცდელისგან,მრავალჯერ ნაიარავ მიწას უფლის შეწევნით მოუშუშებია იარები და იმედის შუქით ათბობს საქართველოს  მზე...
      დედაღვთისას მარგალიტია ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო....
მისი შეწევნით, ამ პატარა, მაგრამ დიდ სამოთხეს ბევრი შვილი ჰყავს ღვთისმოშიში, სათნო და კეთილგონიერი, სწორედ ასეთი ადამიანის ბატონი გიორგი ანდღულაძის ძალისხმევით ჩვენს სოფელში წმინდა გიორგის სახელლობის ტაძარი აშენდა. ახლა ყველა ქრისტიანს შეუძლია ილოცოს თავისი სულის ხსნისა და მამულისათვის
         დღეს  ექვსი მაისია. მთელი საქართველო, სადაც „ქართულად ჟამი შეიწირვის და წირვა- ლოცვა აღესრულების“, აღნიშნავს “ტყვეთა განმანთავისუფლებელი“ წმინდა გიორგის ხსენების დღეს,     ფიქრებს თავს ვერ ვუყრი..... რაღაც უცნაური ღელავა მეუფლება... დღეს ტაძარი იხსნება და იკურთხება.....ტაძარი, სალოცავი ერისა და ბერისა. უფლის წინაშე ხომ ყველა თანასწორია და თავს ხრის მისი სიდიადის კრძალვით
         ტაძარში შესული სულის ფორიაქს ვერ ვუძლებ და უცნაურად ცრემლით მევსება თვალები......ოღონდ ეს ცრემლები არ მცვივა...გულში წვეთავს.....ეს ხომ სიხარულის ცრემლია და დასაღვრელად ვერ ვიმეტებ......სიხარულის, რომელმაც არ იცის ზღვარი.. უფლის მადლითა და წყალობით აღმართულია  ტაძარი. დიდი და პატარა გაბრწყინებული თვალებით შესცქერის გუმბათს.  დღეს ხომ ორმაგად ღირსშესანიშნავი დღეა ჩვენთვის.
        სულ ცოტა დროა რაც ამ სოფელში ვცხოვრობ.შვეწყვე და შევეთვისე ყველასა და ყველაფერს, მაგრამ ძალიან მაკლა წირვა-ლოცვის მადლი. სულის თვალისჩინი მეკარგებოდა და აჰა, გული სიხარულს ვეღარ იტევს.....
        ტაძარი იკურთხა....მეუფე იოსებმა დალოცა მრევლი....
დღეიდან აქ წირვა ლოცვა აღესრულება, ერისა და მამულის მშვიდობისათვის,რაითა ლოცვით ცძკიოთ ბოროტს და სახლობდეს  თითოეულ ჩვენთაგანში უფალი, შეგვეწიოს მისი განუზომელი მადლი. ღვთისმშობლის წყალობა და წმინდა გიორგის მფარველობა არ მოკლებოდეს ამ სოფელს, ბატონ გიორგის, ყველა ქრისტიანს,
 დაე „იყოს მშვიდობა ქვეყანასა ზედა და კაცთა შორის სათნოება

                                                            ფიქრია ბეღელაძე

„სიცოცხლის სამოსახლოა ჩემი პატარა გურია“



            დღეს თავს მიხრიან ჩრდილნი შენს ხეთა,
            მათ შვილობაზე ვერ ვთქვი უარი..
            და სამუდამოდ მოვედი შენთან
            მოვედი, განა როგორც სტუმარი.
                           გლოცავ, გეხვევი და გეკვრი გულში,
                          შენ ხარ ჩემი ოვნების დედა.
                          დაისადგურებს მარადი გულში,
                          ჩემი ფიქრები შენს მხრებზე სხედან.
         მეძახდი განა, მოვედი შენთან,
        გაფანტე ნისლი, ჩამოდგეს დარი
        დღეს ჩემი გულის შენა ხარ ფეთქვა
        და ფიქრთა ჩემთა ნავთსაყუდარი.
                             ვერ შეგელევი ლექსად წვიმს სულში,
                             ჩამძახეს თითქოს ხეთა რტოებმა
                              და როგორ მშობელს გეკვრები გულში,
                               შენ -სიყვარულის უსაზღვროებას.
ასე, წიგნივით მეშლები თვალწინ
და შენს უსაზღვრო სივრცეს გავცქერი.
დღეს ტრფობა შენი რითმებად მაწვიმს,
ხმაურობს ლექსში როგორც ჩანჩქერი.
                           ჩვენი ფიქრები დღეს ერთურთს ერთვის,
                          სიცოცხლე შენში საამურია.
                           ჩემთვის სულ სხვა ხარ ,
                                                  სულ სხვა ხარ ჩემთვის,
   დღეს მშობლიური შენ ხარ გ უ რ ი ა

                                  ფიქრია ბეღელაძე