ეს ონავარი მზის სხივი,
ვერ მოვიშორე თავიდან,
უსიტყვო მღერა-კისკისით
დამწვა,დამფერფლა,წავიდა
არ შევაჩერე,არ მსურდა
მიმქრალი ხანძრის ანთება
თუნდ უკითხავად დაბრუნდა
და ფერფლიც ფეხქვეშ გათელა.
ცრემლი აკრიფა, წაიღო
ყინვა სიცივეს ჩვეული......
არ ვიცი,არა რა იყო,
სად იჩქაროდა სნეული.....
ამჯერად მართლა წავიდა,
ცხრა მთაც კი გადაიარა,
თვით ცის საუფლოს ავიდა,
მიწას დააჩნდა იარად.
ლურჯ ცას თეთრ ღრუბლად არტყვია
სილურჯის გახდა ჭაღარა,
იქ ელის დაისს, განთიადს,
არ დაბრუნდება, არღარა.
სიომ დაქროლა წაიღო,
მიწისგან დანაბერები.
ნუ დაბრუნდები, ნუ მოხვალ
ჩემკენ ნუ გრჩება თვალები.
ფიქრია ბეღელაძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий