მე, შენ და ლექსი, სიტყვა და რწმენა,
მზის სხივი, წვიმა---ქვითინი ზეცის
კვალს ვტოვებთ ყველა ჩვენ მეტ-ნაკლებად.
ჩვენ ვართ შუქურა ბნელ უკუნეთის.
მე, შენ და ლექსი, ვართ განუყრელნი
თანაგვდევს განცდა,ხვალის იმედი.
მზის სხივს ვინც ხვდება, ჩვენ ვართ პირველნი,
მე,შენ და ლექსი და არავინ მეტი.
მე მესმის რაზე ჩურჩულებს სიო,
მესმის ნაქროლი ქარის სიმღერა
და მაინც მინდა შეგეხმიანო,
თუნდაც გადვიქცე მე ლერწმის ღერად.
შენ, სალამურის საამო ჰანგით,
მიამბობ ხვალის გასასვლელ გზებზე
და სიყვარულის ტკბილ-მწარე ბანგით,
შევძლებთ ვიპოვოთ ის, რასაც ვეძებთ.
ოღონდაც ლექსი-----მეკვლე ერთგული,
გვკარნახობს, რაც რომ უკეთესია.
და არაფრისთვის დაგვწყდება გული,
მოვიმკათ ის, რაც დავითესია
ფიქრია ბეღელაძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий