დილავ მზიანო, მშვიდობა შენდა,
შენს გათენებას მუდამ ველოდი,
მაშ, შენს მაგიერ იმედს ვინ მფენდა,
შენით ვხარობდი, შენთვის მღეროდი.
გელოდი ასე პოეტურ თრთოლვით,
გეძებდი, როგორც ელვა ცის ტატნობს.
გელოდებოდი შენებურ ქროლვით,
შენს უამესი რაღა ვინატრო.
როგორ, რით დავთმო მშვენება შენი
ის ბარი, ის მთა, ან ეს ლურჯა ცა,
ყველას ხომ ჩვენი მზის ელვა გვშვენის,
ჩემი ცის, მიწის სილაღეს ვფიცავ.
დე გაგვითენდეს შენებრ მრავალთ
და ნაბიჯ-ნაბიჯ, სულ წინ ვიაროთ
შენს ცხრათვალა მზეს, შერჩეს ცხრა თვალი,
ბეწვის ხიდიც მხნედ გადავიაროთ.
მშვიდობა შენდა, დილავ მზიანო,
წინამორბედო იმ ნათელ დღეთა,
რომ ერო ჩემო, სულ წინ იარო
ერთად ქართველნო, ქართველნო ერთად.
ფიქრია ბეღელაძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий