ღამის სიო მიყვებოდა ამბებს,
თურმე ჩვენზე ჭორაობდა ქარი.
მომენატრე, ვინ გაიგებს ზრახვებს,
სიყვარულით გულანთებულ ქალის.
მახსოვს მისი გაღიმება ცივი
და თვალების ცეცხლოვანი კრთომა.
გამთბარ გულში ჩაუმქრალი სხივი,
ცრემლის წვეთის ბაგეებზე კვდომა.
გულში დაღად დარჩენილი კოცნა,
მონატრების მოელვარე ალი,
გაზაფხულზე-შემოდგომის მოცდა,
დარდისაგან თმაჭაღარა ქალი.
მომენატრე, ღამის სიო მოსთქვამს,
ცვივა ცრემლად მღელვარება წყნარი,
მომენატრე, მომენატრე ძლიერ,
დრომ გამწირა ოცნებებით მთვრალი.
ფიქრია ბეღელაძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий